Η απίστευτη γοητεία της Ελληνικής γλώσσας.
Τα αρχαία Ελληνικά δεν πέθαναν ποτέ. Παρακάτω θα δούμε ότι τα αρχαία
ελληνικά όχι μόνο δεν είναι νεκρή γλώσσα, αλλά ότι οι Έλληνες σήμερα
ασχέτως μορφώσεως μιλάμε ομηρικά, αλλά δεν το ξέρουμε επειδή αγνοούμε
την έννοια των
λέξεων που
χρησιμοποιούμε.
- Άγχω, σημαίνει σφίγγω το λαιμό, σήμερα λέμε αγχόνη. Επίσης άγχος είναι η αγωνία από κάποιο σφίξιμο, ή από πίεση.
- Άγω σημαίνει οδηγώ, φέρνω, μεταφέρω. Κάποιες λέξεις που χρησιμοποιούμε σήμερα είναι λοχαγός, χορηγός, ἀπαγωγή, δημαγωγός, εἰσάγω.
- Αιδώς (ντροπή) προήλθε ο αναιδής.
- Άκων είναι όποιος κάνει κάτι χωρίς τη θέλησή του, απρόθυμα. Λέμε ακουσία.
- Αλέξω στην εποχή του Ομήρου σημαίνει εμποδίζω, αποτρέπω. Τώρα χρησιμοποιούμε τις λέξεις αλεξίπτωτο, αλεξίσφαιρο, αλεξικέραυνο, Αλέξανδρος (αυτός που αποκρούει τους άνδρες)
- Άλγος στον Όμηρο είναι ο σωματικός πόνος, από αυτό προέρχεται το αναλγητικό.
- Άρουρα ήταν το χωράφι, όλοι ξέρουμε τον αρουραίο.
- Άρχω σημαίνει είμαι πρώτος, πηγαίνω πρώτος, προηγούμαι. Λέμε αρχηγός, αρχιτέκτων, δήμαρχος, ὑπάρχω.
- Αυδή είναι η φωνή. Σήμερα χρησιμοποιούμε το επίθετο άναυδος.
- Άχθος, Το βάρος, σήμερα λέμε αχθοφόρος.
- Βρύχια στον Όμηρο είναι τα βαθέα ύδατα, εξ ου και το υποβρύχιο.
- Δέρκομαι σημαίνει βλέπω. Σήμερα υπάρχει η λέξη οξυδερκής και όχι οξυβλέμματος.
- Δόρπος στα αρχαία είναι το δείπνο. Τη σημερινή εποχή χρησιμοποιούμε τη λέξη επιδόρπιο.
- Θαμαί είναι ένα αρχαιοελληνικό επίρρημα που σημαίνει πολλές φορές. Γι’ αυτό το λόγο λέμε για κάποιον που συχνάζει σε ένα μέρος ότι είναι θαμώνας.
- Ιχθύς είναι το ψάρι. Λέμε σήμερα ιχθυοτροφείο, ιχθυοκαλλιέργεια
- Λάας ή λας έλεγαν την πέτρα. Εμείς λέμε λατομείο (τομή πέτρας), λαξεύω. Κατά τη μυθολογία και μετά τον κατακλυσμό, ο Δευκαλίωνας και η σύζυγός του Πύρρα, άρχισαν να δημιουργούν ανθρώπους περπατώντας και πετώντας πίσω τους πέτρες. Από τις πέτρες που έριχνε ο Δευκαλίων δημιουργήθηκαν άνδρες και από τις πέτρες της Πύρρας, δημιουργήθηκαν γυναίκες. Γι αυτό το λόγο οι άνθρωποι που “γεννήθηκαν” με αυτό το τρόπο ονομάστηκαν Λα-ός.
- Λώπος είναι στον Όμηρο το ένδυμα. Τώρα λέμε λωποδύτη.
- Ναυς ειναι το πλοίο. Από τη λέξη ναυς έχουμε: ναυπηγός, ναύαρχος, ναυμαχία, ναυτικός, ναυαγός, ναυτιλία, ναύσταθμος, ναυτοδικείο, ναυαγοσώστης, ναυτία, κ.τ.λ.
- Νόστος σημαίνει επιστροφή στην πατρίδα. Λέμε νοσταλγία.
- Πέδη, σημαίνει δέσιμο και τώρα λέμε πέδιλο. Επίσης χρησιμοποιούμε τη λέξη χειροπέδες.
- Πέλωρ σήμαινε το τέρας, αλλά ακόμη λέμε πελώριος.
- Ρύπος, δηλαδή η ακαθαρσία, εξακολουθεί και λέγεται έτσι – ρύπανση.
- Τήλε (επίρρημα) στον Όμηρο εννοούσαν μακριά, εμείς χρησιμοποιούμε τις λέξεις τηλέφωνο, τηλεόραση, τηλεπικοινωνία, τηλεβόλο, τηλεπάθεια.
- Ύδωρ είναι το νερό. Λέμε όμως ύδρευση, υδραγωγείο, υδραυλικός, υδροφόρος, υδρογόνο, υδροκέφαλος, αφυδάτωση, ενυδρείο, κ.τ.λ.
- Ύλη ονόμαζαν ένα τόπο με δένδρα, εμείς λέμε υλοτόμος, υλοτομία.
- Φάος είναι το φως. Σήμερα λέμε είχε μια φαεινή ιδέα.
- Φρην είναι η λογική, το μυαλό. Από αυτή τη λέξη προέρχονται το φρενοκομείο, ο φρενοβλαβής, ο εξωφρενικός, ο άφρων, ο έχων σώας τας φρένας.
